گوشت بوقلمون باعث آرامش و سرحالي مي‌شود

بوقلمون در گروه ماكيان قرار دارد و از نظر تركيبات بيشتر به گوشت مرغ شبيه است. گوشت بوقلمون بدون پوست به طور طبيعي چربي كمي دارد و معادل يك گرم چربي در هر 30 گرم گوشت آن است و كساني كه داراي رژيم غذايي كم‏ چرب هستند، مي‏توانند از آن استفاده كنند.

گوشت بوقلمون باعث آرامش و سرحالي مي‌شود

يك متخصص تغذيه گفت: بوقلمون كلسترول بد خون را كاهش مي‏‏دهد كه آرامش و سرحالي ايجاد مي‏كند، از سرطان جلوگيري مي‏كند و سيستم ايمني را تقويت مي‏كند.
مرتضي صفوي در گفت‌و‌گو با خبرنگار اجتماعي فارس، افزود: بوقلمون در گروه ماكيان قرار دارد و از نظر تركيبات بيشتر به گوشت مرغ شبيه است. گوشت بوقلمون بدون پوست به طور طبيعي چربي كمي دارد و معادل يك گرم چربي در هر 30 گرم گوشت آن است و كساني كه داراي رژيم غذايي كم‏ چرب هستند، مي‏توانند از آن استفاده كنند.

وي گفت: 150 گرم گوشت بوقلمون حدود نيمي از اسيد فوليك مورد نياز روزانه را تأمين مي‌كند و منبع خوبي از پروتئين، سلنيوم، روي و پتاسيم و ويتامين‏هاي b1 ، b3 ، b6 و b12 و اسيد آمينه تريپتوفان است.
اين متخصص تغذيه افزود: بوقلمون كلسترول بد خون را كاهش مي‏‏دهد كه آرامش و سرحالي ايجاد مي‏كند، از سرطان جلوگيري مي‏كند، ترشح هورمون تستسترون را افزايش مي‏دهد و سيستم ايمني را تقويت مي‏كند.
صفوي گفت: گوشت سفيد و بدون پوست بوقلمون يك ماده غذايي با پروتئين بالا و چربي كم است كه براي كساني كه بايد غذاهاي كم چرب مصرف كنند مي‌تواند مفيد باشد.
اين متخصص تغذيه اضافه كرد: قسمت روشن‏تر گوشت بوقلمون كه بدون پوست باشد، داراي چربي، چربي اشباع و كلسترول كمتري از گوشت مرغ و گاو است. اسيد آمينه تريپتوفان براي فعاليت سلول‏هاي t لازم است و سلول‏هاي t يك نوع از سلول‏هاي سيستم ايمني بدن هستند كه سلول‏هاي سرطاني را از بين مي‏برند و در فقدان تريپتوفان، سلول t فعال مي‏ميرند.
صفوي گفت: ناقلان عصبي از اسيدهاي آمينه تشكيل مي‏شوند و ناقل عصبي به نام "سروتونين " از اسيد آمينه تريپتوفان تشكيل شده است. سروتونين باعث سرحالي و آرامش در بدن مي‏شود به همين علت مصرف غذاهايي مثل بوقلمون باعث سرحالي مي‏شود.
اين متخصص تغذيه اضافه كرد: اسيدآمينه تريپتوفان نقش اساسي در سيستم ايمني بدن به عهده دارد و مطالعه‌اي كه بر روي موش‏ها نشان داد كه متابوليت‏هاي تريپتوفان (مولكول‏هاي ناشي از تجزيه تريپتوفان در بدن) اثر داروهايي را دارند كه براي كاهش علائم بيماري ام اس استفاده مي‏شوند.
صفوي گفت: كمبود پروتئين در برنامه غذايي مردان مسن، منجر به افزايش گلوبولين باند شده با هورمون جنسي و كاهش فعاليت هورمون تستسترون مي‏شود كه كاهش اثر تستسترون باعث كاهش عملكرد جنسي و توده عضلاني و گلبول‏هاي قرمز خون مي‏شود و منجر به پوكي استخوان مي‏شود.
اين متخصص تغذيه افزود: اسيد آمينه تريپتوفان نقش مهمي در خواب دارد و باعث بهبود خواب در مبتلايان به بي‏خوابي مزمن مي‏شود. گوشت بوقلمون داراي اسيد آمينه پورين است كه مبتلايان به نقرس بايد آن را به ميزان خيلي كم مصرف كنند.
وي بيان كرد: گوشت بوقلمون داراي مقدار كمي اگزالات است و بيماران مبتلا به سنگ كليه اگزالاتي خيلي كم بايد آن را مصرف كنند كه بوقلمون‏هايي كه به طور طبيعي و ارگانيك پرورش داده مي‏شوند، هيچ نوع هورمون و آنتي بيوتيكي در بدن خود ندارند.
صفوي افزود: تقريباً تمام چربي بوقلمون در پوست آن موجود است و گوشت تيره رنگ آن چربي بيشتري از گوشت روشن‏تر (سفيد) آن دارد كه قبل از پختن گوشت بوقلمون تمام پوست آن را جدا شود و افراد مبتلا به چربي خون بالا،‌ بهتر است از گوشت روشن‏تر آن استفاده كنند.

فواید خوردن ماکارونی

آیا می دانید ماکارانی دارای چه فوایدی می باشد و به چه علت خوردن این غذا توصیه می شود؟

این متخصص تغذیه افزود: ماکارونی به دلیل داشتن آهن و روی می‌تواند برای کسانی که کم‌خون هستند، مفید باشد.
یک متخصص تغذیه گفت: ماکارونی‌ها معمولاً سرشار از ویتامین‌های گروه b هستند و به علت داشتن آهن و روی برای افراد کم خون مفید هستند.
مرتضی صفوی افزود: ارزش تغذیه ای ماکارونی وابسته به آردی است که در تهیه آن استفاده می‌شود. در ماکارونی املاحی مانند روی، کلسیم و فسفر وجود دارد.
وی گفت: برای تهیه ماکارونی باید از آرد با کیفیت بالا استفاده کرد. ماکارونی حاوی ویتامین های گروه b است که موجب آرامش بدن می‌شود و بر روح و روان افراد اثر مثبتی دارد.
این متخصص تغذیه افزود: ماکارونی به دلیل داشتن آهن و روی می‌تواند برای کسانی که کم‌خون هستند، مفید باشد.
صفوی گفت: ماکارونی هیچ گاه به تنهایی مصرف نمی‌شود و بیشتر با مواد غذایی که دارای پروتئین بالایی هستند، مانند پنیر، گوشت و ماهی مصرف می‌شود.
وی افزود: ارزش بیولوژیکی ماکارونی نسبت به هر غذای دیگر به خاطر تکمیل شدن پروتئین آن و همچنین تأمین اسید آمینه‌های ضروری افزایش پیدا می‌کند

آنچه از آبگوشت نمی‌‌دانید

آنچه از آبگوشت نمی‌‌دانید

همه دایره‌المعارف‌هایی که درباره ایران تالیف شده‌اند، مدخل «آبگوشت» دارند. شاید باور نکنید اما آبگوشت در کنار همه نام‌ها و نامداران فرهنگ ایرانی، در دایره‌المعارف‌های تخصصی بدل به مدخلی مفصل شده اما در منوی هیچ یک ازرستوران‌های تهران آبگوشت نیست! برای خوردن آبگوشت باید به خانه، چایخانه، قهوه‌خانه یا دیزی‌سرایی رفت. آن هم فقط سر ظهر، نه قبل و نه بعد از آن. از قدیم دکان‌هایی هستند که به طور تخصصی هر کدام یک خوراک بیشتر نمی‌پزند؛ چلوکباب‌ها، در منوی رستوران‌های ایران جایی ندارند! و به همین خاطر است که در کتابچه‌های راهنمای ایرانگردی برای خارجیان هم فقط فرق پلو و چلو و شرح انواع کباب‌ها آمده است. هر جای دیگر جهان که بود، این تنوع خوراکی را جاذبه‌ای سیاحتی می‌کردند و دست‌کم درمنوهای وطنی جایی به آن می‌دادند.

آبگوشت به هزار و یک دلیل از خوراک‌های کهن ایرانیان است. یکی از این دلایل، شیوه کوچی و عشایری زندگی نیاکان ایران، برپایه فرهنگ دامپروری است. ایرانیان حتی هنگامی که شهرهای کهنی همچون همدان و شوش و پارسه را ساخته بودند، به معنی واقعی یکجا‌نشین نشده بودند و باز شاهان و درباریان، همانند مردمان در راه این شهرها ییلاق و قشلاق می‌کردند. این جا‌به‌جایی فصلی، حتی تا چند دهه پیش، میان قشلاق تهران و ییلاق شمیران هم، برای بعضی خانواده‌های متمول، متداول بود. پس گمان نکنید که زندگی کوچی با پایتخت 200ساله اخیر ایران نسبتی ندارد.

آبگوشت، محصول زندگی یکجا‌نشینی است و کباب، خوراک زندگی کوچ‌نشینی و کوچندگان تنها هنگامی که به مقصد نهایی می‌رسیدند، فرصت و شرایط بارگذاشتن آبگوشت را می‌یافتند. اگر به مستندهای این نیم قرن که از زندگی عشایر ایران ساخته شده، نگاهی بیندازید، گله‌های چندهزار سَری را می‌بینید که هر یک از بزها، گوسفندان، گاوان و اسبان برای صاحبانشان مهم و محترم‌اند و جان دامداران به جان دام بسته است و بسیار کم پیش می‌آید که دام را سرببرند و جز از شیر و فرآورده‌های شیری آنها، تغذیه نمی‌کرده‌اند. اما در راه ناهموار و پرخطر کوچ هر روزه چند سَر از این دام‌های سلامت و پروار، ناکار و تلف می‌شده‌اند و عشایر پیش از آنکه دام، جان بدهد، آنها را سر می‌بریدند و کباب شام را به راه می‌کردند.
کوچ، زمانبندی داشت و می‌بایست که به موقع به مقصد می‌رسیدند وگرنه هزار و یک ضرر و خطر طبیعی، در راه بود. پس فرصت بارگذاشتن آبگوشت تا رسیدن به مقصد، درسفر دست نمی‌داد. آبگوشت ظهر فردا را، از شب قبل باید بار‌گذاشت و پیشترمقدمات و مخلفات آن را مهیا‌کرد که این همه، جز در یکجانشینی ممکن نبوده و نیست.

دیگر اینکه بساط کباب را به سادگی با سیخی چوبی نیز در بیابان می‌توان به راه کرد اما آبگوشت جز در ظرف پخته نمی‌شود. ساکنان فلات ایران هزاران سال پیش، نخستین ابزار و ظرف‌ها را از چوب و سنگ ساختند. اما ظرف چوبی روی آتش کارکردی نداشت و تنها ظرف‌های سنگی به کار می‌آمدند. پس از آن بود که توانایی ساخت سفال حاصل شد و انواع و اقسام ظرف‌ها شکل گرفت.

هزاره‌ها ظرف‌های سفالین به کار می‌رفتند، تا انسان ایرانی به راز سنگ‌های معدنی و آب‌کردن و ریخته‌گری فلزات پی برد و از آن ابزار و ظرف ساخت و ظروف فلزی را به میان آورد. جالب است که آبگوشت، هنوز که هنوز است در سه ظرف سنگی، سفالی و فلزی، طبخ و میل می‌شود. انواع دیزی سنگی و سفالی و رویی (رویی به معنای رویین یعنی ساخته شده از فلز روی که به زبان عامیانه به آن روحی هم می‌گویند) هنوز به شیوه هزاره‌های دور، در ایران ساخته و به کاربرده می‌شود واین سه نوع دیزی، یادگاری است از سه عصر سنگ و سفال و فلز در باستان‌شناسی.

در قدیم پلو یا چلو را در مجمعه‌های بزرگی می‌کشیدند، که به آنها «قاپ» یا «قاب» می‌گفتند و چند نفر با دست از یک قاپ مشترک، غذا می‌خوردند. ممکن بود که چند آدم بزرگ و پرخور با پیری یا کودکی نحیف و کم‌غذا در قاپی همسفره و
هم‌غذا ‌شوند. این بود که تقسیم غذا عادلانه نبود و یکی به اصطلاح، قاپ دیگری را می‌دزدید و غذای بیشتری می‌خورد. این بود که ایده «قاپ شخصی» به میان آمد که برای هر کس قاپ کوچکی غذا بکشند و آن را در پیش وی بگذارند. این بود که این «پیش‌قاپ» را «بُشقاب» نامیدند. یک قاپ بزرگ پر از غذا سر سفره می‌آمد و چند قاپ کوچک خالی (بُش به ترکی: خالی) گِرد آن می‌چیدند و برای هر بشقاب، جدا غذا می‌کشیدند.

اما آبگوشت چه برای یک تن پخته شود، چه هزار تن، محتوای هر دیزی جدا، درون خود آن می‌پزد و گوشت و نخود و آب، برای هر دیزی به پیمانه برابر ریخته می‌شود و تبعیضی در میان نیست. مانند پلو همه را در یک دیگ نمی‌پزند و پس از پخت، غذا را نمی‌کشند، بلکه اول سهم خام هر دیزی کشیده می‌شود و پس از تقسیم، پخت آغاز می‌گردد.

پختن و خوردن آبگوشت کار ساده‌ای نیست. شاید همگان به پختن آن کاری نداشته باشند اما همه از خوردن آن لذت می‌برند. اما اگر یک خارجی از راه برسد و یک دیزی سنگی داغ با سنگک و ریحان جلویش بگذارید، شاید لذتی از لذیذی آن نبرد. چراکه خوردن آبگوشت آموزش می‌خواهد. با قاشق از دهانه تنگ دیزی چیز زیادی بیرون نمی‌آید، مگر اینکه دیزی را کج کنید و برای کج کردن هم، دست خواهد‌سوخت، مگر آنکه با تکه نانی گوشه ظرف را بگیرید و در این کار حتی دستمال کاغذی هم، کمک تکه نان را نخواهد کرد. البته بعضی از دیزی‌های سفالی دو دسته کوچک در دو طرف دارند که در این موقع به دستگیری خورنده می‌‌آیند.

آبگوشت دو بخش دارد، بخش « تَر» که به آن «ترید» می‌گوییم و بخش «خشک» که «کوبیده» می‌خوانیم. همان آب و گوشت که روی هم آبگوشت را پدید آورده‌اند.تقریبا با هم پخته می‌شوند اما جدا خورده می‌شوند. اما عمل‌آوردن این دو بخش به عهده آشپز نیست و شاید تنها خوراکی باشد که خورنده نیز در کار طبخ شریک است. اگر این دو بخش را جدا نکنید، تبدیل به سوپی نه چندان دلچسب خواهد شد واگر هر یک از این دو بخش را خوب به عمل نیاورید، یعنی مثلا کوبیده را آب‌دار بردارید، لطفی نخواهد داشت. خلاصه آنکه آبگوشت‌خوردن کار هر کسی نیست و اگربرای نخستین بار کسی سر سفره آبگوشت بنشیند، بی‌راهنما به راحتی از ماجرا سردر نخواهدآورد.

گوجه‌فرنگی و سیب‌زمینی دو جزء لاینفک آبگوشت‌های امروزی‌اند و برای ایرانیان شاید تصور آبگوشت‌ بی‌سیب‌زمینی و گوجه‌فرنگی ممکن نباشد. اما شاید ندانید که این دو محصول فرنگی تا صد سال پیش از این، در ایران ناشناخته بوده‌اند. اما آبگوشت پیش از واردات این دو نیز، با گوشت و آب و نخود، آبگوشت بوده. ایرانی همان‌طوری این دو محصول فرنگی را در دیزی کرد و به آن دو رنگ ایرانی بخشید که جانشینان یونانی اسکندر و مغولان وارث چنگیز را به ایرانیانی اصیل و ایراندوست تبدیل کرد.

با وجود این همه کتاب آشپزی و مردم‌شناسی تا به امروز به آبگوشت این‌گونه نگاه نکرده بودیم. چراکه ما گاهی از کنار میراثمان سهل‌انگارانه به سادگی ‌گذشته‌ایم و ظرائف و لطایف فرهنگی نهفته در آنها را ندیده‌ایم. آبگوشت، عصاره فرهنگ ایرانی است و هزاره‌ها تاریخ و نکته در آن خفته است و همه قوت آن به ارزش غذایی‌اش نیست و اگر دقیق به آن بنگریم جان فرهنگ نیاکانمان را در پیاله‌ای از آن خواهیم دید. پس لقمه‌ای از آن را هم نباید هدر داد.

خواص ابلیمو

خیلی ها مزه تش آب لیمو را در غذاها دوست دارند اما آیا می دانستید که می توانید از آب لیمو فایده های بسیار بیشتری ببرید؟ بله، آب لیمو فواید شگفت انگیزی در زندگی روزمره شما دارد. وقتی با این فواید آشنا شوید خیلی خیلی بیشتر از آب لیمو در زندگیتان استفاده خواهید کرد.

لیمو یکی از مرکبات ارزان و فراوان است که برای استفاده های آشپزی و دارویی که دارد مشهور است. از این ماده برای درست کردن بسیاری غذاها مثل کیک لیمو، مرغ لیمو و نوشیدنی هایی مثل لیموناد استفاده می شود. هچمچنین یکی از متداولترین چاشنی ها غذا به شمار می رود. آب لیمو از 5% اسیدسیتریک تشکیل شده که همین مزه ترشی به آن می دهد. لیمو یک منبع بسیار خوب از ویتامین c آموزش پخت غذا , ,
:: بازدید از این مطلب : 503